زبانشناسی
آثاری که از پارسی باستان باقی مانده است همه به خط میخی هستند و هیچ نشانه ای نداریم تا بتوان گمان برد که این زبان به خطی دیگر نیز نوشته می شده است. از دوره ی بعد از هخامنشیان تنها یک سنگ نوشته به خط آرامی در نقش رستم هست که گمان می رود زبان آن پارسی باستان باشد، اما از این نوشته تاکنون تنها چند کلمه ای خوانده شده است. خط میخی پارسی از خط میخی اکدی مأخوذ است. اما پارسیان حروف آن را بسیار ساده کرده و برای نوشتن زبان خود مناسب ساخته اند، تا آن جا که این خط نشانه ی یکی از مهم ترین مراحل پیشرفت در کتابت شمرده می شود. در خط اکدی یک حرف، یعنی یک علامت خطی، هم نشانه ی یک یا چند کلمه است و هم واک نخستین یا هجای اول یکی از آن کلمات را در ترکیب با حرف های دیگر نشان می دهد. اما در خط میخی پارسی باستان هر حرف نشانه ی یک مصوت(واکه)، یا یک صامت(همخوان) به علاوه ی یک مصوت است.این خط شامل 36 حرف است. پنج علامت نیز هست که هر یک یرای یک کلمه ی مستقل به کار می رود (مانند اهورامزدا). یک نشانه برای جزء صرفی آخر کلمه و دو نشانه برای جدا کردن کلمات از یک دیگر، و نشانه هایی خاص برای اعداد نیز وجود دارد. برگرفته از کتاب" تاریخ زبان فارسی" تالیف دکتر پرویز ناتل خانلری، انتشارات فردوس ، 1377، ص 173
