زبانشناسی
فرهنگ نویسی در چین از قرن دوم میلادی به بعد باب شد. در این جا نیز مثل هر جای دیگر، انگیزه ی این کار تغییرات زبان شناختی بود که در واژگان ادبی پدید آمده بود. این تغییرات سبب شده بود که برخی از علائم چینی متروک گردند، و معنای برخی دیگر عوض شود، و از این راه بر مشکلاتی افزوده شود که فرا راه مطالعه ی متون اساسی در ادبیات چینی قرار داشت. یکی از کهن ترین فرهنگ های چینی که بر ما شناخته است فرهنگ " شوئو ون" است.( و آن حدود 100 سال بعد از میلاد نوشته شده است.) در این فرهنگ از دستگاه نگارشی استفاده شده بود که در آن تجدید نظر شده بود و قریب سیصد سال پیش از تألیف این اثر به صورت دستگاه نگارش استانده در آمده بود. در این فرهنگ علائم چینی به شیوه ای مرتب شده اند که از آن زمان به بعد مورد استفاده ی همگان قرار گرفته است، و آن عبارت است از آرایش علائم بر مبنای " ریشه ها"، هرچند از شمار ریشه ها اکنون دیگر کاسته شده است. در واژگان نگاری چینی هر علامتی را به دو بخش تجزیه می کنند: یکی ریشه و دیگری " بخش آوائی". هر ریشه ای تا حدودی ناظر بر معنای عامی است که مشترک میان برخی از علائمی است که در آن ریشه با هم شریکند. و هر بخش آوائی حاوی اشاراتی در باره ی تلفظ علامتی است که آن بخش آوائی بدان تعلق دارد. گو آن که تغییرات معنائی و آوائی اکنون دیگر سبب شده است که ارزش معنای ریشه و ارزش آوائی بخش آوائی تا حدود زیادی تقریبی و نامسلم از کار درآیند. در فرهنگ های چینی ریشه ها را سلسله وار مرتب می کنند، یعنی اول با آن ریشه ها شروع می کنند که بخش آوائی آن با یک چرخش قلم نوشته می شود، و آن گاه به ریشه هائی می پردازند که بخش آوائی آن ها با دو چرخش قلم ترسیم می شود، و همین طور بر اساس شماره ی چرخش های قلم در بخش های آوائی پیش می روند تا به آخر برسند. در این رهگذر، هر تعداد از علائم نوشتاری را که حاوی یک ریشه ی بخصوصند ذیل همان ریشه می آورند؛ و آن علائم را نیز، به همین منوال، بر اساس شماره ی چرخش های قلمی که در بخش آوائی آن ها به کار می رود مرتب می کنند. برگرفته از کتاب:تاریخ مختصر زبانشناسی، ترجمه ی علی محمد حق شناس، کتاب ماد، تهران، چاپ نهم، 1388،صص 232-231
