زبانشناسی
تعداد خطوطی که برای نگارش زبان های مختلف دنیا به کار می رود چندان هم زیاد نیست. الف: خطی که برای نگارش زبان هایی مانند انگلیسی، آلمانی، فرانسه و ده ها زبان دیگر در نواحی مرکزی و غربی اروپا، آمریکای شمالی و جنوبی، اکثر جزایر کوچک و بزرگ آرام و اقیانوسیه و حتی مرکز و جنوب آفریقا کاربرد دارد. این خط را خط رومیایی می نامند. در بسیاری از منابع غیر تخصصی این خط را خط لاتین می نامند. این اصطلاح ، اگر چه به لحاظ تاریخی می تواند درست باشد، ولی چون این تصور را ایجاد می کند که چنین خطی صرفاً برای نگارش لاتین کاربرد داشته است، در میان متخصصان مناسب نمی نماید. ب: خط بعدی همان خط سیریلی است که از نواحی شرقی اروپا به سمت شمال آسیا و در میان زبان های متعدد این نواحی گسترش یافته است. اصطلاح خط روسی نیز به همان دلیلی که برای اصطلاح خط لاتین گفته شد، مناسب نیست. بسیاری از زبان هایی که از خط سیریلی برای نگارش بهره می گیرند، حتی با روسی هم خانواده هم نیستند. ج: سومین خط همان خط چینی است که به غیر از چین، گونه هایی آن در ژاپن، تایوان و کره ی جنوبی به کار می رود. د: چهارمین خط را باید خط دواناگاری دانست که با مجموعه ی وسیعی از گونه هایش برای نگارش زبان های مختلف شبه قاره ی هندوستان، نظیر هندی، مراتی، و غیره به کار می رود و همان خطی است که برای نگارش زبان سانسکریت کاربرد داشته و دارد. ه: پنجمین خط، خطی است که اصطلاحاً خط عربی نامیده می شود. این خط، جدا از کشورهای عری زبان، برای نگارش مجموعه ی وسیعی از زبان هایی نظیر فارسی، پشتو، اردو و جز آن کاربرد یافته است که با زبان عربی هم خانواده نیستند. البته در این میان خطوط دیگری نیز قابل طرحند که حوزه ی کاربردشتان بسیار محدود تراست، مثلاً خط امهری، خط یونانی، خط ارمنی و جز آن. برگرفته از کتاب" آشنائی با نظام های نوشتاری" نوشته ی کورش صفوی، 1386، تهران ، نشر پژواک کیوان، صص 65-64
