زبانشناسی
خط پهلوی از دوران اشکانی یا سه قرن بعد از اسلام در سنگ نوشته ها و سکه ها و اسناد معاملات و کتاب ها و رسالات گوناگون که به زبان های پهلوانیک و پارسیک نوشته شده مورد استعمال بوده است. در این خط برای مصوت های کوتاه نشانه ی خاصی نیست. مصوت های بلند با حرف های معادل " الف، واو، یاء " نوشته می شوند. اما گاهی همین حروف برای نشان دادن مصوت های کوتاه نیز به کار می روند. یکی از عیب های بزرگ خط پهلوی که خواندن آن را بسیار دشوار می کند ترکیب حروف با یک دیگر است که غالباً صورتی متفاوت با هر دو حرف از آن ها حاصل می شود. مشکل بزرگ دیگر برای خواندن خط پهلوی آن است که یک حرف نشانه ی چند واک مختلف است و تنها از روی قرینه و آشنائی با زبان می توان دریافت که هر حرف چگونه باید خواندن شود. یکی دیگر از دشواری های خط پهلوی هزوارش است یعنی بعضی از کلمات را به زبان آرامی نوشته به زبان ایرانی ( پهلوانیک یا پارسیک) می خواندند. این شیوه ممکن است از آن جا ناشی شده باشد که کاتبان آرامی که در دستگاه شاهان هخامنشی بودند به زبان و خط آرامی انس و عادت داشتند و هنگام نوشتن متن های ایرانی کلمه را به خط آرامی می نوشتند. هزوارش ها قریب هزار کلمه بود و اقسام کلمه از اسم و فعل و حرف را شامل می شد. برگرفته از کتاب " تاریخ زبان فارسی" تالیف دکتر پرویز ناتل خانلری، انتشارات فردوس، 1377، صص251-248
