زبانشناسی
یکی از موارد احیای زبان ملی در قرن حاضر مربوط به کشور اندونزی است. آن چه امروز اندونزیائی نامیده می شود و زبان رسمی و ملی کشور اندونزی شمرده می شود صورت پرورش یافته و طراحی شده یکی از لهجه های زبان مالایائی است که از دیر باز در این نواحی نقش زبان میانجی را داشته است. قدم اول برای تثبیت یک زبان ملی در سال 1928 برداشته شد، وقتی که جمعی از میهن پرستان اندونزی که در آن سال مستعمره ی هلند بود قسم نامه ای منتشر کردند و ایجاد یک کشور، یک ملت و یک زبان را آرمان خود قرار دادند. ولی داشتن یک زبان ملی از مرز یک آرزو فراتر نرفت و زبان هلندی هم چنان زبان رسمی و زبان آموزش و پرورش در دبیرستان و دانشگاه بود تا این که در خلال جنگ جهانی دوم اندونزی به دست ژاپونی ها افتاد. ژاپونی ها می خواستند زبان ژاپونی را به جای زبان هلندی زبان رسمی اندونزی کنند ولی گرفتاری های جنگ مجال کشمکش با میهن پرستان اندونزی را از آنان سلب کرد و ناچار به خواست مردم این سرزمین گردن گذاردند و زبان اندونزیایی را به عنوان زبان رسمی پذیرفتند. به دنبال این تصمیم کاربرد زبان هلندی در مدارس و ادارات یک باره ممنوع شد و اندونزیائی بلافاصله جای آن را گرفت. از آن جائی که این زبان برای به دوش کشیدن چنین باری مجهز نبود ، کاربرد آن به عنوان زبان رسمی اشکالات فراوانی ایجاد کرد به طوری که ژاپونی ها مجبور شدند برای نوسازی آن هیئتی به نام " کمیته ی زبان اندونزیائی " ایجاد کنند. این کمیته که بعداً از نظر نام و سازمان بارها تغییر کرد پس از استقلال اندونزی در سال 1945 هم چنان به کار نوسازی زبان ادامه داد. نوسازی زبان از یک طرف متوجه تدوین فرهنگ یا لغت نامه ای برای واژه های عادی زبان بود از سوی دیگر می کوشید با ساختن و رواج واژه ها و اصطلاحات عملی و فنی به غناء واژگان زبان بیفزاید و آن را به عنوان وسیله ای کارآمد در اختیار علم و صنعت قرار دهد. ولی مهم ترین قسمت برنامه ریزی زبانی تهیه و تدوین دستور زبان ویا به تعبیری " ساختن دستور اندونزیائی" بود. از آن جائی که این زبان در گذشته هیچ وقت زبان فرهنگ و ادبیات نبود و بیشتر در نقش یک زبان تجاری و رابط به کار رفته بود، هیچ وقت به یک نواختی و یک دستی آن اهمیت داده نشده بود و در نتیجه در قواعد صرف و نحو آن گوناگونی ها و پریشانی های زیادی وارد شده بود، به طوری که کار تدوین دستور زبان از توصیف قواعد موجود فراتر می رفت و تاحدی جنبه ی ابداع و تجویز به خود می گرفت. با این همه می توان گفت که اندونزیائی یک روزی یک زبان محلی کم اهمیتی بود که در نتیجه ی برنامه ریزی زبانی اکنون زبان رسمی و ملی کشوری است که با داشتن بیش از صد میلیون جمعیت، ششمین کشور پر جمعیت دنیاست. برگرفته از کتاب"چهار گفتار در باره ی زبان" نوشته ی استاد محمد رضا باطنی، انتشارات آگاه، چاپ چهارم 1375، صص 68-70
